Կուչ ու ձիգ արա մարմինդ շողոմ, Շրջոնքդ շիտակ, ներսդ է սատանա, Կռնակիդ վրա ի՞նչ Աբիսողոմ, Ասենք, թիկնոց չէ, էլ ո՞վ տաքանա։ Մեկ կամ երկու է ոսկին մուսայի, Ծով ու ցամաքի պոետը ո՞վ է, նրա փառքի մեջ ի՞նչն է սոսկալի, Ես էլ հո գիտեմ, որ ոգու սով է։ Տաս տարի ի վեր բեմին կը քալեմ, Ծառայություն է, որ ազգին կանեմ, Նստիր, կամ պոռա, վաշ-վաշ, աֆերիմ, Աղայությունը քթիցդ բերեմ։ |