Անտրոփ իմ սիրտն է կտավին, Շվարած կանգնել եմ և մոլոր, Անհաղորդ բերկրանքին ու ցավին, Քար կտրել նկարից անսովոր։ Գնացիր, որ ապրեմ անշփոթ, Չհուզվեմ, չհիշեմ ու թե գամ, Փողոցի կրկնակիս անամոթ Շրջանցեմ, չտեսնեմ, անց կենամ։ Խոստացա, որ կապրեմ ինձ հետ հաշտ, Սիրո և նույն ցավի արանքում, Չիմացա, աշխարհում ինչն է շատ, Կտավին իմ սիրտն էր, էլ անկյանք․․․ |