Նոր ոչի՜նչ չկա՛ Այս հին աշխարհում՝ Նույն գիշե՜րն է լուսնկա, Նույն ցերե՜կը խավարում: Ո՞ւր է տանում Ֆայտոնը մեր Ձին այս անտո՜հմ, քառատրո՛փ … Դեպի փայլող յաթաղաններ- Ափերի մեջ թուլամորթ: Տե՞րն է մեզնից երես թեքել, Զայրացե՞լ է մեզ վրա, Թե՞ ինչ-որ մի պահ է եղել Ուրացե՜լ ենք մենք նրան: Ուրացե՜լ ենք, վկա՛ն Աստված, Երբ սուրբ հոգին անտեսվեց՝ Աստղը գլխին երախը բա՜ց Մեզ մի հրե՛շ կուլ տվեց: * * * Մե՛րն է եղել նո՜ւրբ սիրելը, Բան ստեղծելը ոչնչից, Աստծո նման արարե՜լը Անկախ տիրող վիճակից: Բա՜յց ատամներ փշրե՛լ գիտենք, Աչքեր հանել սառնասիրտ, Թե փորձ կանեն մեզ տրորեն Կամ հայհոյեն խոսքով բիրտ: Կա՛նգ առ ֆայտոն, ժա՛մն է արդեն, Ճանապարհն այս մե՜րը չէ, Ո՞ւր եք, մեր հի՜ն սուրբ Աստվածներ՝ Դո՜ւք, որ լքե՜լ չգիտեք… Ս. Հարությունյան |