Հույն աշխարհագիր Ստրաբոնը (մ.թ.ա 63 – մ.թ 23), խոսելով Արևելյան (դաշտային) Վրաստանի մասին, ասում է, թե շատ մեծ էր հայերի և մարերի ազդեցությունը վրացիների վրա, այնքան մեծ, որ վրացիները յուրացրել էին նրանց հագուստներն ու բարքը: Իսկ Վրաստանում հայերենի տարածվածության մասին շատ արժեքավոր վկայություններ են արձանագրված հենց վրացական աղբյուրներում: Օրինակ՝ մ.թ. 4-րդ դարի սկզբին, երբ Հռիփսիմյանց կույսերից մեկը՝ սուրբ Նունեն, գնում է Ջավախք, որպեսզի այնտեղից Վրաստան մտնի և քրիստոնեություն քարոզի, Թափարավան (Փարվանա) լճի մոտ հանդիպում է վրացի հովիվների, որոնք իրենց հոտերով եկել էին այդտեղ Վրաստանի զանազան կողմերից (օրինակ՝ Մցխեթից ու դրա շրջակայքից): Այս հովիվները Նունեին նկարագրում են, թե ինչպես պետք է հասնել Վրաստանի մայրաքաղաք Մցխեթ, և նրանք բոլորը խոսել են հայերեն:

Հայերենն առավել տարածված է եղել Ալազան գետի հովտում, մանավանդ Կախեթում, որը, դարձյալ վրացական աղբյուրների վկայությամբ, հնուց ի վեր հայացած մի երկիր է եղել: Մ. թ. 6-րդ դարում վրացի սուրբ Դավիթ Գարեջեցին Կախեթում իշխող մի հայի մոտ է գնացել և նրա հետ հայերեն է խոսել: Տասներորդ դարում հիշատակվում է Կախեթին տիրող մի հայ թագավոր՝ Իշխանիկ անունով:

Վրացի պատմաբան Ե. Թաքայշվիլին հիշյալ և նմանօրինակ այլ փաստերի հանգամանորեն անդրադարձել է «Источники грузинских летописей» աշխատությունում: