Ֆրանսիայի հրապարակն անշարժացած՝
Կարմիր-կարմիր վրաններով տարածվել էր նրանց առաջ։

Ասես երկրի կոնգրե՛սն էր մեծ, իր բնույթով դժնդա՜կ

Բե՜մ էր ելել, բարբաջո՜ւմ էր թոկից փախած մի դաշնակ:

Թո՜ւյն էր թափվել սատանայի սրտից քամած,
Ո՞ւմ դեմ էին ելնում կռվի ամբոխները խելագարված:

Քաղաքներից ու գյուղերից, ստեպներից հեռու ու մոտ՝
Եկել էին նորից նրանք ՝ ստո՜ր, խաբեբա՜ ու անամոթ։

Ու թվում էր հիմա նրանց - պիտի առնեն երկիրը մեծ,
Պիտի թափե՛ն նրա վրա հազարամյա մաղձը իրենց։

Քանդե՜ն պիտի ու ավերեն, տեղը փոշի՜ պիտի փռեն
Հազարամյա մեր երկիրը քանդե՜ն պիտի ու ավերեն։

Վեր էր ելնում իշխանության տարիների մաղձը աղի -
Ու վառվում էր բութ աչքերում՝ արյունալից ու կատաղի։

Մայր էր մտնում իրիկնային արևը՝ թեժ լույսով վառված։
Երգում էին «Զարթնիր Լաո» ամբոխները խելագարված։

Սայաթ-Նովա ու Մաշտոցի խաչմերուկը շտաբ դարձրած

Երգո՛վ էին պայքար տանում ամբոխները խելագարված։

Լուրթ աչքերով խորը, տխուր – մթում էին նրանք անհուն -
Ու դժժում էր աղմուկը խուլ գիշերային Երևանում...

Ու տագնապով անլըռելի, հայացքներով անթարթ լարված՝
Նայում էին մութ անցյալին ամբոխները խելագարված։

Գիշերի դեմ խավարամած, աչքերն հառած կարմիր կետին՝
Ամբոխները խելագարված սպասում էին առավոտին։

… Առավոտյան Հոծ խմբերով, նախկինների խոսքից խաբված,
Դեպի բաժին էին գնում ամբոխները խելագարված...