Շիլ աչքիդ ծուռ հայացքս ի՞նչ անի, Տակնահան, դրսի՞ց եմ սարսելի, Մեծ պաղքին թե կրկին սառչեի, Ձենձնոցս անդորրն էր հնչածի։ Ողջն անցավ և մեկ է, սիրելիս, Բազ դեղին, ոսկեզօծ, թե անգին, Պարսի մեջ մի էգն է թագուհի Հայկական գոռեխը թվելիս։ Ու էլի աշխարհս իմն է, Ողջը՝ մեկ, և սիրո հիմն է, Թերթում եմ օրերս "հատընտիր", Վերից է իմ Տերը ակնդիր։ |