Երբ մեր օրերում ուզում են բնութագրել քաղաքական, գաղափարական և այլ անցանկալի հակառակորդների հետապնդումը, այդ երևույթն անվանում են «Վհուկների որս» (անգլ. ՝ witch-hunting) ։

Արտահայտությունը հայտնվել է Անգլիայում 1640 թվականին և նշանակում է պայքար կին վհուկների, բուժողների և այլ «կախարդների» դեմ, որոնց կաթոլիկ եկեղեցին դասել է հերետիկոսների շարքը և եկեղեցական դատարանի որոշմամբ այրել է խարույկի վրա։ Ըստ երևույթին, առաջինը, ով օգտագործել է այս արտահայտությունը որպես քաղաքական տերմին, անգլիացի գրող Ջորջ Օրուելն (1903-1950 թթ.) է եղել: Իր «Կատալոնիայի հիշատակին» (1938) գրքում նա իսպանացի կոմունիստների պայքարը «տրոցկիստների» դեմ անվանել է «վհուկների անիմաստ որս», իսկ Ստալինի կազմակերպած «Մոսկվայի դատավարություններ» -ը՝ «գործընթացներ «վհուկների որսի ոգով» »: Արտահայտությունը տարածվել է ամերիկացի դրամատուրգ Արթուր Միլլերի «Դժբախտություն» պիեսով (1953), «Սալեմի կախարդների» դատավարության մասին, որը տեղի է ունեցել 1692 թվականին, Անգլիայի երբեմնի հյուսիսամերիկյան գաղութի Սալեմ բնակավայրում։