Պատուհանից պահարան ընդամենը հի՜նգ քայլ է: Անցնում եմ այդ հինգ քայլը հինգ վայրկյանում: Պահարանից պատուհան նույնպես հի՜նգ քայլ է: Անցնում եմ երե՛ք վայրկյանում: Անհասկանալի է՝ սենյա՞կս է փոքրաում, թե՞ ժամացույցս է ինչ-որ կատակներ անում ինձ հետ: Խոստացել էր գալ ուղիղ 16.30-ին, հիմա 16.50 րոպե է: Անտանելի վախ է պատում, երբ նայում եմ հեռախոսիս: Հեռախոսս էլ հո անհոգի չի, նաև խի՛ղճ ունի ու հենց այդ պահին էլ խղճալի բղավում է: Չեմ կարողանում խոսել, գիտեմ, որ կասի թե չի ստացվում իր գալը: - Ալլո՜, կներե՜ս, ուշանո՜ւմ եմ, խցանումներ են: - Շա՞տ կուշանաս: - Չգիտե՜մ: Ի՞նչու ասացի այդ շատ բառը – ի՛նքս էլ չհասկացա: Որ իմանայի ինչքան կուշանա՝ չէի անհանգստանա: Նորից պատուհա՜ն- պահարան, պահարա՜ն-պատուհան: Չէ՜, դիմանալ չի՛ լինի, ինքս կզանգեմ: - Ուշանո՞ւմ ես: - Այո՛: - Ի՛նչքան: - Չգիտե՜մ: Մարդիկ, որոնք չէին ցանկանում իրար հանդիպել, արդեն հանդիպել են, իսկ ես դեռ սպասում եմ: Մարդիկ, որոնք իրարից հեռացել են, արդեն վերադարձել են, հանդիպել են, իսկ ես պահարանից-պատուհան, պատուհանից-պահարան: Ժամը 18.05 էր, երբ դռան զանգը հնչեց: - Ողջո՜ւյն, շատ չեմ ուշացել չէ՞: - Չէ՜, նորմալ է, գիտեի, որ մի քիչ կուշանաս, անհանգստանալու բան չկար… |