Բանաստեղծությունն ինչպես մնջախաղ,

Երբ որ աչքերիդ լույսին է հառնում,

Քեզ թվում է թե թա՜նկ ու հարազատ

Ինչ-որ մի Բա՜ն է քո մեջ կատարվում:

Թվում է հոգիդ քեզնից ազատվե՜լ

Մի նոր ճամփա է ընկել անծանոթ,

Թվում է մինչ այժմ դու չե՛ս էլ ապրել

Ու միշտ ընտրել ես ճամփան մեղավոր:

Բառե՜րն ես տնտղում, ընկալում ա՜յլ կերպ,

Ոչնչի՜ց արարվում է ահռելի մի Բա՜ն,

Բնաստեղծությունն ինչպես միջադեպ

Քեզ առնո՜ւմ է իր փականքերի տակ:

Ու թակարդն ընկած գազանի նմա՜ն

Մեկ մռնչո՛ւմ ես, մե՛կ շղթան կրծում,

Որ ապրածդ լոկ դժո՜խք էր համակ,

Որ տողերո՜ւմ է միշտ դրախտը լինում…

Ու մնջախաղով վարակված հոգիդ

Անցնում է մազե կամրջով բարակ,

Անցած օրերդ փարված գալիքին

Տանո՜ւմ են մեկ այլ օտար ապագա…

Մեկ ուրիշ կյա՜նք է բանաստեղծությունը,

Մեկ ուրիշ հո՜ւյզ է, ուրի՜շ մի աշխարհ-

Չապրած օրերի շնչառությո՜ւն է-

Հաճախ ընդհատվո՜ղ ու սիրախուճապ…

Աղմո՛ւկ է, անաղմուկ կյանքի ընդերքում,

Երբ բառը դառնում է մի վե՜ժք անգիտակ,

Երբ պոեզիան է դողում մտքիդ թաղանթում,

Պոեզան - որպես հոգու մնջախաղ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան