Ոչինչ, թե այսօր էլ օրս մթնի Եվ անցյալս դառնա հիշողություն, Մի աննշան թրթիռ խաղս մատնի, Աստծուց խնդրեմ մեղքիս էլ թողություն։ Աննմանը վիթի պես է, ո՞նց հնարեմ, Վեր է թռչում, մի կողմ ցատկում հանկարծ, Ես ակնկալ ցոլք ու շողի սիրահար եմ, Եվ չեմ սիրում, երբ մարում եմ անկայծ։ |