Խենթությունն իր բարկամներին հրավիրեց իր տուն սուրճ խմելու: Բոլորը եկան: Սուրճից հետո Խենթությունն առաջարկեց պահմտոցի խաղալ: -Այդ ի՞նչ խաղ է, - հարցրեց Հետաքրքրասիրությունը: -Ասեեմ. ես աչքերս փակում եմ ու հաշվում եմ մինչև հարյուրը: Դուք այդ ընթացքում թաքնվում եք: Երբ ես ավարտում եմ հաշվելը, սկսում եմ թաքնվածներին փնտրել և ում որ առաջինը գտնում եմ, նա է սկսում հաշվել: Բոլորը համաձայնում են` բացի Վախից ու Ծուլությունից: Խենթությունն սկսում է հաշվել. -1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, …. Շտապողականությունն առաջինն է թաքնվում` առաջին իսկ պատահած տեղը: Երկչոտությունը թաքնվում է մի ծառի փչակում: Ուրախությունը թաքստոց է գտնում պարտեզի կենտրոնում: Տխրությունն սկսում է լաց լինել, որովհետև չի կարողանում թաքնվելու համար հարմար տեղ գտնել: Բաղձանքն ուղեկցում է Հաղթությանն ու թաքնվում է նրան շատ մոտ` մի ժայռի հետևում: Խենթությունը շարունակում է հաշվել: Հուսահատությունն սկսում է հուսահատվել, որովհետև Խենթությունն արդեն 99-ին էր հասել: -Հարյո'ւր, - բացականչում է Խենթությունը: Սկսում եմ փնտրել… Առաջինը հայտնաբերվում է Հետաքրքրասիրությունը, որովհետև նա չէր կարողացել իրեն զսպել, որ դուրս չգա թաքստոցից ու տեսնի, թե ով է առաջինը բացահայտվելու: Նրանից քիչ հեռու Խենթությունը տեսնում է Անվստահությանը, որը նստել էր ցանկապատին ու չէր կարողանում որոշել, թե որ կողմում է ավելի հարմար թաքնվել: Այնուհետև Խենթությունը գտավ Ուրախությանը, Տխրությանն ու Երկչոտությանը… Երբ նրանք բոլորը հավաքվեցին, Հետաքրքրասիրությունը հարցրեց. -Ո՞ւր է Սերը: Ոչ ոք նրան չէր տեսել: Խենթությունն սկսեց նրան փնտրել: Նա նրան փնտրեց բլուրի վրա, կիրճով հոսող գետում, ժայռի տակ, բայց Սերը չկար ու չկար: Բայց հանկարծ գետի ափին մի վարդենի տեսավ: Նա զգուշությամբ բռնեց ճյուղերից մեկի ծայրից ու սկսեց փնտրել վարդի թփի խորքում: Քիչ անց նա ճիչ լսեց: Դա Սերն էր, որը ճչում էր, որովհետև վարդենու փուշը ծակել էր նրա մի աչքը: Խենթությունը չգիտեր ինչ անել: Նա ներողություն խնդրեց, Սիրուն աղերսեց, որպեսզի արժանանա նրա ներմանը ու նույնիսկ խոստացավ միշտ նրան հետևել: Սերն ընդունեց ներողության խնդրանքը: Եվ այսօր Սերը կույր է, իսկ Խենթությունը նրա հավերժական ուղեկիցն է: Ժան դը լա Ֆոնտեն |