Երբ ե՛տ կգամ, դուռդ բացես, ուսապարկս երբ հանե՜մ, Երբ գիշերը կիրքն արթնանա՜, անպատեհ մի վայրկյանի՜ Իմիջայլոց շշնջա՛. «Այս գիշե՜րը շա՜տ է նման մեր առաջի՜ն գիշերին»: Հետո ասա. «Շատ հոգնեցրիր, երբե՜ք այսպես չե՛մ հոգնել» Ասա՛, որ շա՜տ ես ինձ գրել, Գրե՜լ, բայց չե՛ս ուղարկել: Թող ես ի՛նքս որոշե՜մ, ո՞րն է անկեղծ, ո՞րն է սուտ, Հրեշտակի նման սուրբ: Կեցցե՜ ստի սո՜ւրբ հարթակը, որը վնա՜ս չի՛ բերում, ճշտի տված թունդ ապտա՜կը, Այսքան քա՜ղցր չի՛ լինում: Երբ, որ նորից վերադառնա՜մ, իմ դեմ դո՜ւռդ թե բացես, |