Կարծես թե ցո՜ւրտ չէր, բայց հենասայլակին նստած աղջիկը, մրսո՜ւմ էր, դողացնում:

Անցնո՜ւմ էին մարդիկ, նայո՜ւմ, բայց ամե՜ն մեկն իր գործը ուներ:

Մոտեցավ մեկը՝ մի տղա, որի արտաքինը ճչում էր ժամանակի ձայնով:

- Գեղեց՜իկն ես, իսկ անո՞ւնդ:

Աղջիկը պատահմամբ հիշեց, որ անծանոթներին չի կարելի պատասխանել ու ձայն չհանեց:

Նրա փոխարեն ճռռաց հենասայլակն ու թեքվեց տղայից:

Կարծես թե ցո՜ւրտ չէր, բայց հենասայլակին նստած աղջիկը, մրսո՜ւմ էր, դողացնում:

Մոտեցավ մեկ ուրիշն ու անմիջապես բաճկոնը գցեց աղջկա ուսերին:

- Հիմա կտաքանաս, ոչի՜նչ, մի՛ տխրիր:

Աղջիկը պատահմամբ հիշեց, որ անծանոթներին չի կարելի պատասխանել, բայց ասաց.

- Շնորհակա՜լ եմ: Սպասո՜ւմ էի:

- Դու գիտես ով եմ ե՞ս:

- Այո՜, դու Հեքիա՜թն ես, քեզ հետ կարելի՛ է զրուցել:

- Պարե՜նք, ավելի արագ կտաքանաս:

Անխոս աչքերը ցույց տվեցին հենասայլակը:

- Ոչի՜նչ, մի՛ տխրիր:

Ու պարեց աղջիկն իր պարը, ձեռքերը դրած Հեքիաթի ուսերին, Հեքիաթն էլ ամո՜ւր գրկել էր աղջկան:

Այդ երկուսի համար բացի իրար պաշտելուց, ոչի՛նչ գոյություն չուներ:

Իրականությունը ժպտալով իր տեղը զիջել էր Հեքիաթին ու աղջկան:

Կարծես թե ցո՜ւրտ չէր, բայց դատարկ հենասայլակը մրսո՜ւմ էր, դողացնում: