Մեկը վախվորած պիտի վկայի, Որ միածինի ներհակը եկավ, Ով պատրանքների ծովով կքայլի Դեպի դարափը․․․ ուր քնով ընկավ։ Ի՞նչ մոր ծնունդ է այս մահկանացուն, Այսչափ էլ խորոտ մարդը մռմռա, Տիրոջ մոտ ճիշտ է, սա էլ է տացու, Բայց դե խոսքն ինչ է, որ չմլմլա։ Սնամեջ գանգից չիբուխ է բռնել, Մեր հոգիների թութունն է քաշում, Արյուն-արցունքի շաղախով թմրել, Վարդակակաչի քմայքն է բացում։ Պտուկ կոտրողի խաչափայտից զատ Ծանրութեթևի ղանթարն է չանթել, Իմ տեղապահն է սրան հարազատ, Չգրված մի տեղ ես էլ եմ դանթել։ Իմ քունը կոխեց, տարածվեց անել, Ես հո մեղքերի ճլորն եմ ընկել, Թրծված կավից է խորունկը՝ անոթ, Ուր թաքնվել են քանի անամոթ։ |