- Ինչո՞ւ ես ցածր խոսում, ձա՞յնդ է քաշվել: - Ո՛չ, մերոնք քնած են, ի՞նչ է պատահել: - Առավոտյան կգա՞ս, ես ուզում եմ քեզ ցույց տալ արշալույսը, քաղաքի վերջնամասում այն հիանալի է երևում: - Դե՜, եթե ստացվի, լավ, կգա՛մ անպայման, կսպասես մուտքի մոտ: - Սա ի՞նչ է, սրանո՞վ պետք է գնանք: - Սա երկտեղանի հեծանիվ է, տանդեմ, հարկավոր է երկուսով պտտել ոտնակները, համահունչ: Նստիր այստեղ, բարձրացրու ոտքդ: - Ես կարճ շրջազգեստով եմ, ի՞նչպես պետք է պտտեմ ոտնակները, շորս կբարձրանա: - Ես մեջքով եմ լինելու, ոչինչ չեմ տեսնի: - Ի՞սկ մարդիկ: - Ի՞նչ կապ ունեն մարդիկ, մի՞թե կարևորը ես չեմ: - Չգիտե՜մ, մի տեսակ չեմ ուզում, անհարմար է: Իսկ դու կգնա՞ս առանց ինձ: - Չգիտե՜մ… եթե չես ցանկանում, ես անպայման պետք է տեսնեմ այսօրվա արշալույսը: - Ինչո՞ւ: - Այսօր մի նոր աստղ է լուսարձակելու, ասում են երբ նոր սեր է ծնվում, երկնքում նոր աստղ է ծնվում, մի՞թե քեզ հետաքրքիր չէ: - Չգիտե՜մ, մի տեսակ չեմ ուզում, անհարմար է: … Քաղաքի վերջնամասին մի տանդեմ էր մոտենում: Տանդեմի ղեկին մի տղա է, ր որ անվստահ էր քշում հեծանիվը միայնակ լինելուց: Նա գիտեր, որ երկնքում այսօր չի տեսնի նոր լուսարձակող իր աստղի փայլը, բայց գնում էր ընդառաջ: Այտերին արցունքներից մնացած փոքրիկ հետքեր էին, որոնց հանդիպակած թեթև քամին չորացնում էր, դարձնում աղի հետքեր ու դրանից ավելի մրմռեցնում…սիրտը: Նա գիտեր որ միայնակ է դիմավորելու նոր բացվող արշալույսին, այդքան գեղեցիկ բայց տխուր գույներով: Ետևի նստատեղը դատարկ էր, տղան զգում էր ոչ թե միայնություն այլ մի դատարկություն, որն առաջանում է սպասման ու միայնության մեջտեղում՝ նման այն հիասքանչ գեղանկարին, որի համար կարող են վճարել մեծ հարստություն, բայց որը որ կախվել է քո նկուղի պատից ու դու նայելով նրան ցանկանում ես ունենալ ոչ թե այդ անկենդան նկարը այլ մի սովորական կենդանի հեռուստացույց: Լուսանում էր… Ս.Ումառ-Հարությունյան |