Սերը մե՜ղք էր, իսկ մենք տանջում էինք նրան ու շարունակվում էր այդպես՝ վիճա՜կ, տառապա՜նք… Դու վախենո՜ւմ էիր սիրել, Ես վախենո՜ւմ էի մերժվել, և այդպես օ՜ր-օրի սերը ծերացավ, և այդպես օ՜ր-օրի տարիներն անցան… Սերը մե՜ղք էր իրոք, Մենք տանջում էինք նրան Ըմբոստության ոգին, որ պիտի քեզ գրկեր, քեզնով ջերմանար, քո շնչով լցվեր, կուսական կրծքիդ աղոթքներ գրեր- Ժամանակ չգտավ՝ կարոտներիս ձիու հետ երազներում կորավ, Կարոտները հեռացա՜ն, Չվերադարձա՜ն… Սերը մե՜ղք էր, իսկ մենք Տանջում էինք նրան: Անհասկանալի մերժումներից մութ, չասված խոսքերից (գուցե նեղացած) Սերն իր ճամպրուկը կապեց (գնալուց առաջ) Սերը թռա՜վ, գնա՜ց… Սերը մե՜ղք էր, գնա՜ց Ա՜խր շա՜տ էր տանջված: Ս.Ումառ-Հարությունյան |