Ծանր ճակատագի՜րը սթափեցնում է մարդուն՝ դարձնում առավել խորհո՜ւն, մտածող էա՜կ ու թեթևանո՜ւմ է մարդն իր իսկ աչքում, իսկ ուրիշների՜ն թվում է դժբախտ: Ծանր ճակատագի՜րը դա դժբախտությո՛ւն չէ՝ դա փորձությո՜ւն է՝ անգին մի ընծա՜, որից բաժանվել մեկ ցանկանո՜ւմ ես, մեկ չե՛ս ցանկանում բաց թողնել նրան: Ծա՜նր է, թե թեթև՜ - դա քո՛նն է միայն՝ արյան պես անգի՜ն, հարազա՜տ, Ա՜խ, ո՞ւր էր թե հոգի՜ն ճակատագրի պես Կշի՜ռ ունենար… |