Անձրևում է ու ցուրտ է: Բուդդայական փոքրիկ մենաստանի միայնակ վանականը Վեդաներ է կարդում: Մութ է արդեն: Հանկարծ դուռ թակում են, ու շեմին ամբողջովին թրջված մի կին է հայտնվում: -Մոլորվել եմ, - ասում է նա, - թույլ տվեք ձեզ մոտ գիշերել: Վանականը կնոջը տանում է սենյակ ու շարունակում է ընթերցումը: -Մրսո՛ւմ եմ, - որոշ ժամանակ անց ասում է կինը: Վանականը բրդյա շալ է տալիս նրան, բայց քիչ անց կինն ասում է. -Նորի՛ց մրսում եմ: Վանականը տաք բաճկոն է նրան տալիս ու շարունակում է կարդալ: -Մրսո՛ւմ եմ, - դարձյալ տրտնջում է կինը: Վանականը ծածկոց է բերում, դրանով պարուրում է կնոջն ու վերսկսում է Վեդաների ընթերցումը: Բայց մի որոշ ժամանակ անց կինը նորից է տրտնջում, թե մրսում է: Վանականը կնոջ առջև է կիտում մենաստանում եղած բոլոր շորերն ու ծածկոցները: Ի վերջո, կինն այլևս չի կարողանում թաքցնել իր բուն ցանկությունն ու ասում է. -Ձեզ տեղեկացնեմ, որ այսպիսի եղանակին հանգուցյալ ամուսինս ինձ ոչ թե շորերով, այլ իր մարմնով էր տաքացնում: -Տիկի՛ն, - հանդարտ պատասխանում է վանականը, - այս եղանակին ես ինչպե՞ս գտնեմ ձեր հանգուցյալ ամուսնու մարմինը: |