Կանադայի հանրային կառավարման դպրոցի տարեց պրոֆեսորներից մեկը հյուսիսամերիկյան խոշոր ընկերությունների շուրջ 15 ղեկավարների հետ անցկացվող սեղմ դասընթացի ամփոփիչ դասախոսության վերջում ասում է. «Մենք հիմա մի փորձ ենք կատարելու»:

Այնուհետև պրոֆեսորը սեղանին է դնում չորս լիտր տարողության ապակյա մի տարա և դրա մեջ մեկ առ մեկ տեղավորում է թենիսի գնդակի մեծության 12 խճաքար: Երբ տարան բերնեբերան լցվում է այդ քարերով և նոր քար ավելացնելու տեղ չի մնում, պրոֆեսորը հայացքն հառում է իր ունկնդիրներին ու հարցնում. «Այս անոթն հիմա լի՞քն է»:

Բոլորը միաբերան ասում են. «Այո՛, լի՛քն է»:

Պրոֆեսորը մի քանի վայրկյան սպասում է ու հարցնում. «Իսկապե՞ս»:

Հետո նա սեղանի տակից հանում է մանր քարերով լի մի աման, դրա պարունակությունը խնամքով լցնում է մեծ խճաքարերի վրա ու տարան մի քանի անգամ թեթևակի ցնցում է: Մանր քարերը սահելով անցնում են խոշոր քարերի արանքով մինչև տարայի հատակը և իրենց տեղը գտնում:

Տարեց պրոֆեսորը նորից հարցնում է լսարանին. «Արդյո՞ք տարան լիքն է»:

Այս անգամ ունկնդիրները մասամբ կռահում են, թե ինչ է պրոֆեսորի մտքինը և ասում են. «Հավանաբար՝ ոչ»:

«Լա՛վ», - ասում է պրոֆեսոր և սեղանի տակից հանում մանր ավազով լի մի աման և պարունակությունը զգուշությամբ լցնում է տարայի մեջ: Մանր ավազը սորալով զբաղեցնում է խոշոր ու մանր քարերի միջակայքը: Պրոֆեսորը նորից դիմում է իր ունկնդիրներին. «Իսկ հիմա լի՞քն է»:

Այս անգամ բոլոր աշակերտներն անվարան պատասխանում են՝ «Ո՛չ»:

Այս պատասխանը լսելուց հետո պրոֆեսորը սեղանի տակից հանում է ջրով լի շիշը, պարունակությունը լցնում է տարայի մեջ՝ մինչև պռունկը և հարցնում է. «Այս փորձը ձեզ ի՞նչ մեծ ճշմարտություն է ցուցանում»:

Ունկնդիրներից մեկը պատասխանում է. «Այդ փորձը ցույց է տալիս, որ երբ նույնիսկ մենք կարծում ենք, թե մեր պարտականությունը լիովին կատարել ենք, պիտի գիտակցենք, որ եթե ցանկանանք, կարող ենք ավելին անել»:

«Ո՛չ», - արձագանքում է պրոֆեսորը: Այս փորձի ցուցանած մեծ ճշմարտությունը հետևյալն է. եթե անոթի մեջ սկզբում խոշոր քարերը չտեղավորենք, ապա մանր քարերը, ավազն ու ջուրն այնուհետև չենք կարողանա այնտեղ տեղավորել:

Լսարանում մի որոշ ժամանակ խորը լռություն է տիրում, հետո պրոֆեսորն ասում է.

«Որո՞նք են ձեր կյանքի մեծ քարերը. ձեր առողջությո՞ւնը, ձեր ընտանի՞քը, ձեր ընկերնե՞րը, ձեր երազանքների իրականացո՞ւմը, ձեր սիրած գո՞րծը, սովորե՞լը, մի որևէ գործի համար պայքա՞րը…Պետք է ամեն մեկդ նախ և առաջ ձեր կյանքի խոշոր քարերը դնեք, այլապես մեծ է հավանականությունը, որ կյանքում չեք հաջողի: Եթե առաջնություն տաք մանրուքներին, ապա ձեր կյանքի առավել կարևոր բաղկացուցիչներին նվիրվելու ժամանակ չեք ունենա: Արդ, մի՛ մոռացեք ինքներդ ձեզ հարցնել, թե որոնք են ձեր կյանքի մեծ, գլխավոր քարերը, ապա առաջին հերթին դրանք դրեք ձեր տարայի (կյանքի) հիմքում»: