- Ե՞րբ ենք մենք վերջին անգամ Ժպտացել իրար, - Երբ Գարունն իր շորերը հանե՜լ Դարձել էր Ամառ… - Ինչ-որ չեմ հիշում, Վերջին հանդիպմանը մենք համբուրվեցի՞նք: - Ո՜չ, չհամբուրվեցինք, ուղղակի ծաղիկներ չեղան, ամեն ինչ անցավ անսովոր խաղաղ… - Եվ ի՞նչ ես ուզում ասել սիրելիս, Որ անփո՜րձ էինք, ջահե՞լ, - Ո՜չ, դա նրանից էր, որ Գարունն իր ոտքերն էր բացել, Դու խաղում էիր Գարնան ոտքի հետ… Հետո ասացիր, որ գնում ես ինչ-որ Հույսի ետևից, Որ սի՛րտդ այրվում է … Ասացիր. «Փորձիր առանց ինձ ապրել» Ա՜խր Գարո՜ւն էր, սիրելի՜ս, Իսկ ես շա՜տ ջահել… - Քեզ լավ չե՛մ լսում կամ բա՛րձր խոսիր Կամ քիչ մոտ արի՜ - Վաղուցվանի՞ց է: - Կլինի մոտ տասը-տասնհինգ տարի, Ի՞նչպես գտար ինձ. - Անընդհատ քայլում էի Կարոտի ետևից… - Գուցե համբուրվե՞նք մի վերջին անգամ, - Հիմարություններ չանցնեն մտքովդ, Նորից գնում ես հույսի ետևի՞ց, - Ո՜չ, այս անգամ վերջին ճանապարհ… … Մի մարդ էր օրորվում ձեռքերի վրա, Ետևից թափոր էր ու մի ծե՜ր Կարոտ, Զգեստները հանած մի հոգնա՜ծ Սպասում… … Ո՞ւմ էիր փնտրում Մարդ, Տեսնես ի՞նչ գտար, Եվ ո՞ւր ես գնում… Ս.Ումառ-Հարությունյան |