Քեզ դարպասելու մեկի ճիգերը ապարդյու՞ն անցան,
Թե՞ տրոհում ես նույն կիսորդներն իմ անտարբեր անկյան,
Գագաթնահար է այդ տառապանքը, որ սեր ես կոչում
Եվ լուսնկայի աղոտ ցոլքերում իզուր ես կորչում։
Ամեն բան մի օր հազար նազանքով հողին է փարվում
Եվ ուրիշ մի կին տաղերիս մեջ է ինձ սիրահարվում,
Ես նրան էլ եմ փոքրիկ իշխանի հեքիաթը պատմում,
Բայց նա քեզ նման առոգանելով իմ սիրտն է կոտրում։
Հայտնի բան է, որ մեկից հետո է նախորդն անառակ,
Մոլությունների անձնատուր եղած, կամ խառնագնաց,
Ձախորդ օրերս ոնց էլ երկարեն, նրանց հակառակ
Քո գրկի մեջ եմ դարձյալ վերտառում աստղ ու լուսաբաց։