* * *

Ե՞ս էլ վերցնեմ բղավեմ.

«Ո՞վ կա այդտեղ, գոնե մե՜կն ու մեկը»

Պատուհանից դո՜ւրս նայեմ՝

Չնկատե՜մ ցերեկը:

Ու գիշե՜րն իր մութ աչքերով

Կո՜ւլ տա վերցնի ինձ գիրկը-

Բացատրի՜, որ բղավելով

Չի՛ հանդարտվում միտքը…

Ո՞վ կա այդտեղ,

Գարնան տեղը ո՞վ է եկել ինձ այցի,

Որ ո՛չ քաղցր է, ո՛չ աղի,

Ո՛չ արցո՜ւնք է, ո՛չ արյուն,

Չորանո՜ւմ է այտերիս ու

Աչքերիս հետ խաղում:

Գարունը ինձ թո՜ւյլ էր տալիս

Խաղալ չքնա՜ղ կրծքի հետ,

… Գարնան տեղը ո՞վ է թառել պատուհանիս

Եվ ի՞նչ անեմ նրա հետ…