- Այդ ե՞րբ է կուռքը վերածվում Սրբի,

- Երբ որ արյունն է հառնում խելահեղ հոգուն:

* * *

Ի՜նչ-որ ժամանակ, ի՜նչ-որ հոգի է իջել երկրին-

Կնո՜ջն է գրկել նրբորեն,

Ներարկել նրան խելահեղ մի կի՜րք

Ու անսահման սեր:

Եվ մյուռոնո՜վ է օծել ստինքերը նրա,

Կոնքերին տվել այնքա՜ն ջերմություն,

Որով մինչ օրս ագահի նմա՜ն

Տաքանո՜ւմ ենք ու չե՜նք հագենում:

Մեզ մ՜իշտ է հսկում կնոջ հայացքը,

Թաքո՜ւն, աննկա՜տ ու գորովանքով-

Լուսավորելով մեր կենսատարածքը,

Որը չի՛ կարող չավարտվել երգով:

Հի՜ն ձևաչափը վաղո՜ւց է փոխվել՝

Դարձել՝

Կնոջ մարմի՜ն,

Կնոջ հոգի՜,

Ու…Կի՜ն,

Ահա՛ թե ինչ է Աստված մեզ տվել,

Մեզ՝ ձեռքի մեջ կավով տրորվածներիս:

Ի՞նչու խոնարհվել արևի՜ն, հողի՜ն

Երբ լուսեղեն Կի՛նն է կողքդ ծվարած,

Էլ ի՞նչու դիմել հին աստվածներին,

Երբ Նո՜րը քեզ հե՛տ է,

Քո՛ մեջ ներաճած…

* * *

Մի քիչ կյա՜նք խառնենք մեր երազներին,

Մեր արյանը՝ Լո՜ւյս,

Հոգիներին հո՛ւր,

Մոտեցնե՜նք Կնոջ չքնաղ շուրթերին.

Օրհնությո՜ւն քեզ

Մա՜յր,

Կի՜ն,

Դո՜ւստր

Ու …քո՜ւյր:

Օրհնությո՜ւն քեզ Կին,

Ես հայա՜ցքն եմ քո՛,

Օրհնությո՜ւն աչքիդ ամե՜ն մի թարթին,

Օրհնությո՜ւն քեզ Կին, հա՜ր բայց անցողիկ,

Օրհնությո՜ւն քեզ Կին քո ճանապարհին…