Սենյակում կին էր՝ բարձրացրած ձեռքում - հախճապակե մի սկահակ: Սենյակում տղամարդ էր՝ ոտքերի մոտ թափված վարդե՜ր, վարդերի վրա անփութորեն դրված՝ ճանապարհ ընկնելու պատրաստ մի դեղին ճամպրուկ: Սենյակի անկյունում, ոտքերը ծալապատիկ, խորասուզված ինչ-որ մտքերով Սե՜րն էր՝ ափերով բռնած դեմքը: Աչքերը չէին երևում: Հախճապակե սկահակը հարվածեց բաց-կանաչագույն սալահատակին: Հարվածի ձայնից Սերը վեր թռավ ու վախեցած նայեց շուրջը: Բազմաթիվ ցիրուցան եղած ապակե կտորներ ադամանդների նման միլիոնավոր գունային էֆեկտներով փայլում էին: Գեղեցի՜կ էր: Սերը տնտղեց մարմինը՝ ո՛չ մի քերծվածք, ո՛չ մի հարված չէր ստացել: Նորից նստեց տեղը, այս անգամ գլուխն առավ ափերի մեջ ու նորից խորազուզվեց մտքերի մեջ: Հայացքը չէր երևում: Երևում էր տղամարդու հարցական հայացքը: Երևում էր կնոջ հանգիստ հայացքը: - Քեզ թե՞յ, թե՞ սուրճ, - հարցրեց կնոջ հայացքը, ասես ոչի՜նչ չէր եղել: - Սո՛ւրճ, գիտե՜ս, ի՞նչու ես հարցնում: Ամեն ինչ այնքան սովորական էր թվում, կարծես թե նախաշեմին ընկած չէր ճակատագրի ձեռքերում չարչարված ներկան ու անցյալը: Կինը սուրճի զույգ բաժակով նստեց տղամարդու կողքը: Տղամարդը ծխախոտ վառեց. - Ուզո՞ւմ ես: - Չէ՜, ես ի՜մը կծխեմ, - այնքան հանգիստ ասաց, կարծես ոչ թե Սերն էր կոտրվել այլ միայն սիրո սկահակը… - Գիտեմ որ սիրո՜ւմ ես, այնպե՜ս ինչպես ե՛ս: Սերը, որ սենյակի անկյունում էր, չհասկացավ թե ո՞վ ասաց այդ բառերը: Ձայնը ո՛չ տղամարդու բարիտոն էր, ո՛չ էլ կնոջ սոպրանո: Սրտի ձա՜յն էր, ոչ մարդկային ձայնի տոնայնությամբ: Սերը որ սենյակի անկյունում էր դեռ, հասկացավ որ ընդամենը մի թեթև վախ է տարել կոտրվող ապակու ձայնից: «Հեռանալո՜ւ», «լքելո՜ւ», «թողնելո՜ւ» բառեր սենյակում չլսվեցին ո՛չ բարձրաձայն ո՛չ էլ հայացքներով: Չլսվեցին նաև «մնա՜», «մնա՞մ» անհեթե՜թ, անիմաստ, ո՛չ տրամաբանական բառերը: Սենյակի հատակին թափված վարդե՜ր էին, հախճապակու կտորնե՜ր և ճանապարհ ընկնելու համար մի անպիտա՜ն ճամպրուկ: Սենյակի անկյունում, մոր արգանդում կծկված երեխայի նման, հանգի՜ստ քնած էր Սերը: Տրամաբանական չէր բառերով կամ հայացքով պահել մեկին, որի սիրտը քո սրտով ամուր բռնել ու ո՛չ մի գնով բաց չես թողնի: Ս.Ումառ-Հարությունյան |