Մի ժամանակակից պոետ էր քայլում այգու ծառուղով ու քթի տակ թնկթնկում. Դու պոե՜տ ես, իսկ ես ո՛չ, Դու հարգված ես ամե՜ն տեղ Իսկ ես հյո՜ւր եմ մի անկոչ: …Հեռվում տեսավ այգու պահակին, որի ձեռքում բազմաթիվ մահաբեր սուր ատամներ ունեցող սղոց էր, որով էլ փորձում էր մի չորացած ծառ կտրել: Պոետը վազեց դեպի պահակը, շնչակտուր վրա բերելով. - Դու հասկանո՞ւմ ես թե ինչ ես անում, այս ծառը պահում է երկնակամարը, դա երկրի սյո՜ւնն է, եթե կտրես երկինքը կընկնի մեզ վրա: Պահակը, որը կյանքում շա՜տ բան էր տեսել հասկացավ. որ դիմացինը խենթ-խելագար է, վախեցավ ու սղոցը թափահարելով փախավ… …իսկ այդ նույն ծառը հաջորդ գարնանը ծածկվեց բազմաթիվ կանաչ, փարթամ տերևներով: Գիշերը այն շա՜տ գեղեցիկ էր, հատկապես կիսալուսինը գլխին: |