Ու բարձրացա՜ն երկինք, ու դարձա՜ն ամպեր զինվոր-հոգիները դեռ կյանք չտեսած, Ու անձրևներ չեկա՜ն, հողը չթրջվե՜ց, ու երկիրը շրջվեց գլխիվայր: Աձրևնե՜ր տեղացին մայրական աչքերից անձրևներն էլ այդ երկի՜նք բարձրացան, Ծիածան բացվեց տեսքով հակառակ զինվոր-մոր արցունք կորի մեջ առած: … Զենքը բա՜ց թողած զինվորի ձեռքը արցո՜ւնքն էր սրբում մայրակա՜ն, Խո՜ւլ, հա՜մր դարձած մե՜ծ տիեզերքը Ցնդե՜լ էր տեսքից այդ դաժան: Ս. Հարությունյան |