Մե՜նք գլխիկոր ու անխո՛ս Ուրացա՜նք մեր Աստվածներին Հեթանոս: Եվ մեր Ցա՜վը մեզ հետ եկող դեռ դարերի խորքերի՜ց Կարծես բնա՜վ չ՛ի էլ ուզում տարազատվել մեզանից: Մեր պատի՛ժն է, որքա՞ն պետք է դեռ տանջվենք Եվ ո՞վ գիտի թե դեռ ինչե՜ր կքաշենք… Ո՛չ շուն դարձանք, ասեմ ո՛չ էլ շան որդի՜, բայց հասկացա՜նք՝ Ուրացո՜ղը այս աշխարհում տեղ չունի: Մե՜նք գաղթական, մե՜նք փախստական, Անտո՜ւն, անտե՜ր որդիներ, - Աստծո ուժին ապավինե՛նք, Փորձությո՜ւն է, - Կասի վեղար գլխին դրած մի տերտեր… |