Ասի վերջում հուշերիդ հետ անշքանամ
Քարինտակի ու Սղնախի մատույցներից,
Ցոլքի նման շվաքիդ տակ էլ չքանամ
Ու պակասեմ այսաշխարհիկ զրույցներից։

Կրակն առա, որ տղերքը չպակասեն,
Նշանառուն քանի թիրախ պիտի խոցեր,
Կյանքն ու մահը գուցե իրար չհակասեն,
Թե այս մասին վեցից մեկը ուղիղ խոսեր։

Ասպարընկեց տղեկներից ի՞նչ դասալիք,
Արյան համը հողի մեջ է ամբողջանում,
Քմայքներիդ գիտակներն են դեռ խաղալիք
Բախտախաղում, ուր ձեռնածուն ցավն է մանում։