Պարբերաբար կրկնվում են պատառիկներն անցյալի, Ծվեն-ծվեն ամփոփում են հուշերիս շարքն անթերի, Վերջամնաց ամեն մի հույզ հետ ընկած է հմայում, Մի աղջիկ է իր հեքիաթի ասպետին դեռ հնարում։ Գնամ, ասեմ էն Ջոջանց տան արմաղանին երկնատուր, Քո թարթի մեջ ասեմ, հոգի, շփոթվեցի ապարդյուն, Չորաթանի չքալուկդ ջրով բացես, թե անջուր, Այս հեռացող ժամանակը պատրվակ էր անարդյունք․․․ |