Հնդկաստանը ջրանցքների վրա տեղադրում է արևային վահանակներ` որպես գյուղատնտեսության համար վերականգնվող էներգիա ապահովելու նորարարական միջոց` առանց գյուղատնտեսական նշանակության հողերի օգտագործման: Նման նախագծերը օգտվում են ցանցի մատչելիությունից, քանի որ Հնդկաստանի խոշոր ջրանցքների համակարգերի մեծ մասում գործում են փոքր, ցանցին միացված հիդրոէլեկտրակայաններ: Արևային կայաններից գեներացնող ներուժը առնվազն 10 ԳՎտ է, կարծում է Premier Energies-ի գործադիր տնօրեն Սուդիր Մուլան: «Հնդկաստանն ունի շուրջ 120 հիմնական ջրանցքների համակարգեր, որոնց երկարությունը կազմում է մոտ 10, 097 կիլոմետր»: «Նույնիսկ եթե այս ջրանցքի 50%-ը (մոտ 5000 կմ) օգտագործելի լինի ջրանցքի վրա արևային վահանակների տեղադրման համար, ջրանցքի յուրաքանչյուր կիլոմետրի համար մենք կարող ենք ունենալ 2 ՄՎտ-ից 3 ՄՎտ ՝ անցնելով ջրանցքի 15-20 մետր լայնությունը: Դա մեզ տալիս է հնարավոր 10 Գվտ հզորությամբ արևային էներգիայի համակարգեր, որոնք կարող են տեղադրվել՝ խնայելով ավելի քան 40, 000 հեկտար հող»: Ջրանցքի հզորությունը Գուջարաթի նահանգի կառավարությունը Հնդկաստանում 2011 թվականից սկսել է ուսումնասիրել ջրանցքի մակերեսի արևային էնէերգիայի պոտենցիալը, քանի որ փնտրում էր վերականգնվող էներգիայի արտադրությունն ավելացնելու ուղիներ: Հնդկաստանի ջրանցքների առաջին արևային ծրագիրը շահագործման է հանձնվել Չանդրասան գյուղում, Ահմեդաբադից մոտ 45 կմ հեռավորության վրա: Ջրանցքների վերին մասի նախագծերի արժեքն ավելին է, քան սովորական գետնին տեղադրված զանգվածներն ու լողացող արևային կայանները, քանի որ դրանց համար անհրաժեշտ է օժանդակ կառույցներ: Նման կառույցները կարող էին տեղադրվել ծայրից ծայր կամ առանց ջրանցքների պատերին հասնելու: Վերջին մոտեցման ժամանակ ջրանցքների ներսում կարող են տեղադրվել պիերներ, և դրանց վրա կարող են տեղադրվել վահանակներ: Նորարարական դիզայնը, ըստ Dhingra-ի, կարող է օգտագործվել ամբողջ աշխարհում ջրանցքների վերին արևային նախագծերում: Հնդկաստանում ջրանցքների վերին տեղադրումները սովորաբար օգտագործում են պոլիկրիստալային վահանակի տեխնոլոգիան: «Ջրանցքի գագաթին կառուցվածքների գինն ինքնին բարձր է, ուստի ավելի լավ է առևտրային առումով կենսունակ տեխնոլոգիայի օգտագործումը: Ավելին, Հնդկաստանի նման պայմաններում պոլիկրիստալային վահանակները ապահովում է ավելի լավ արդյունք», – նշել է Պուլկիտը: Հիմնական մարտահրավերներ Չափից ավելի լայն կամ նեղ ջրանցքները դժվարություններ են ստեղծում ծախսարդյունավետ համակարգի նախագծման համար: «Սովորական հողային նախագծում դուք կարող եք տեղադրել սյուններ երեքից չորս մետր երկարությամբ, որը կառույցի տարածքն է», – նշել է Մուլան: Ջրանցքի լայնությունը իդեալական պետք է լինի 20-ից 22 մետր` կառուցվածքային ծախսերը վերահսկողության տակ պահելու համար, նշել է Դինգրան: Աջակցության կառույցը պետք է նաև թույլ տա մուտք դեպի ջրանցք: Վահանակի մաքրումը, շահագործումն ու պահպանումը կարող է մարտահրավեր լինել` հաշվի առնելով վահանակների սահմանափակ հասանելիությունը: Լողացող պոնտոնը կարող էր օգտագործվել նաև ջրանցքների պարբերական աղտոտման և մաքրման համար: |