Երիտասարդ սատանան հարցնում է ծեր սատանային. – Ինչպե՞ս կարողացաք այդքան հոգի դժոխք ուղարկել: Ծեր սատանա․ – Վախի միջոցով: Երիտասարդ․ – Կեցցեք: Եվ ինչի՞ց էին վախենում: Պատերա՞զմ: Սո՞վ: Ծեր սատանա․ – Ոչ … Հիվանդություն: Երիտասարդ․ – Նրանք չէի՞ն հիվանդանում: Նրանք չէ՞ին մեռնում: Դեղ չկա՞ր: Ծեր սատանա․ – Հիվանդանում էին, մահանում էին: Բուժում էլ կար: Երիտասարդ․ – Ես չեմ հասկանում: Ծեր սատանա․ – Նրանք պատահաբար որոշեցին, որ միակ բանը, որ ամեն գնով պահպանել է պետք, ԿՅԱՆՔՆ է: Նրանք դադարեցին գրկախառնվել: Նրանք դադարեցին ողջունել միմյանց: Նրանք թողեցին մարդկային բոլոր շփումները: Նրանք թողեցին այն ամենը, ինչը մարդուն մարդ էր դարձնում: Նրանք մնացին առանց փողի: Նրանք կորցրեցին իրենց աշխատանքը: Բայց նրանք նախընտրեցին վախենալ իրենց կյանքի համար, նույնիսկ եթե հաց չունեին ուտելու: Նրանք հավատում էին իրենց լսածին, կարդում էին թերթերը և կուրորեն հավատում իրենց կարդացած ամեն ինչին: Նրանք հրաժարվեցին ազատությունից: Նրանք այլևս երբեք տանից դուրս չէին գալիս: Նրանք ոչ մի տեղ չէին գնում: Այլևս երբեք չէին այցելում ընկերներին և հարազատներին: Ամբողջ աշխարհը վերածվեց հսկայական բանտի՝ կամավոր դատապարտյալներով: Նրանք ընդունեցին այդ ամենը՝ ևս մեկ թշվառ օր ապրելու համար: Նրանք չէին ապրում, նրանք ամեն օր մեռնում էին: Նրանց ողորմելի հոգին խլելը չափազանց հեշտ էր: (Քլայվ Լյուիս «Բալամուտի նամակները» գրքից, գիրքը գրվել է 1941 թվականին) Նկարը` 20 րդ դարի։ Այդ ժամանակ էլ կային վիրուսներ, բայց կրկին ինչ որ "հրաշքով" դրանք էլիտաներին չէին վարակում։ |