Մոր արցունքը այրող հո՛ւր է,

Ջո՜ւր է, կյանքն իր մեջ առած,

Մայրը մեզ հետ ամենո՜ւր է,

Մայրը՝ մի մե՜ծ Առեղծված:

Սիրտը նրա անհանգիստ է

Որսորդ տեսած վիթի պես,

Մայրը ոտքից գլուխ խի՜ղճ է՝

Հոգին հանած-տված քեզ:

Մեկ –մեկ այնպես խե՜ղճ է թվում -

Կրակն ընկած գրքի պես,

Մե՛կ էլ վայրի գազան դառնում,

Երբ տագնապն է սպառնում քեզ:

Գիրկը նրա - խենթ մի ամառ,

Ձեռքերը ձեռք չեն՝ այլ թևեր,

Ու թվում է թե քեզ համար

Մի նոր աշխարհ է բացվել:

Որտեղի՞ց է այդքան ջերմը-

Մի բուռ մարմնում գտել բույն,

Ա՜խ, ինչո՞ւ մոր արցունքները

Երբե՜ք, երբեք չեն հատնում…

Ի՜նչ էլ տեսան մոր աչքերը

Նախամարդուց մինչ այսօր,

Նույնը մնաց նրանց սերը-

Անփոփո՜խ, անմնացորդ:

Միամի՜տ են մայրերը մեր

Ծաղկաթերթի նման նուրբ,

Չեն սովորել լացը պահել

Վշտից դաղված աչքերում:

Միշտ էլ բարձը թաց է եղել

Մոր անհանգիստ գլխի տակ,

Մայրն ի՞նչպես է գլուխ դրել,

Ի՞նչպես քնել բարձին այդ:

Միշտ մի բա՜ն է նրանց մտքո՜ւմ,

Շրթի՜ն, աչքի՜ն ու սրտո՜ւմ.

- Է՜հ, գիշերվա կե՜սն է արդեն,

Ո՜ւշ է, որդիս չեկավ տուն:

Հարցե՜ր, հարցե՜ր …մո՞րը ուղղված,

Թե՞ մայր ստեղծող Արարչին,

… Այս աշխարհում այլասերված

Միայն մայրն է պայծա՜ռ, ջի՜նջ:

Հնարել ենք հեծանիվ,

Սի՛րտը ճեղքել ատոմի,

Դեգերել ենք տիեզերքի

Անհուններում ամայի:

Ոչ մայրական լեզվի գա՜նձը՝

Տա՜ք, գուրգուրո՜ղ` ու քնքուշ,

Ոչ մոր սրտի առեղծվածը

Դեռ չե՛նք գտել այս կյանքում:

Մայրերը չե՜ն ծերանում -

Բերք չտվող ծառի պես,

Տարիքն առնո՜ւմ փոքրանո՜ւմ են,

Կծկվո՜ւմ՝ դառնում լո՜ւռ ու հեզ:

Մոր արցունքը այրող հո՛ւր է,

Ջո՜ւր է, կյանքն իր մեջ առած,

Մայրը մեզ հետ ամենո՜ւր է,

Մայրը՝ մի մե՜ծ Առեղծված:

Ս.Ումառ-Հարությունյան