Լեռնային Ղարաբաղը հայաթափելու թուրքական ծրագիրը մեկնարկել էր դեռ Շուշիի հայկական ջարդերից՝ ցեղասպանությունից մի քանի տարի առաջ: 1918 թվականին թուրքական օկուպացիոն զորքերի օգնությամբ Բաքուն գրաված ու Ադրբեջան անունով պետություն հիմնած կովկասյան թաթարները Ղարաբաղն ու Զանգեզուրը հայտարարեցին Ադրբեջանի նահանգ: Շուշիում ձևավորված հայկականազգային խորհուրդը չընդունեց Բաքվի այդ որոշումը

1919 թվականին Ադրբեջանի կառավարության կողմից Ղարաբաղյան նահանգի նահանգապետ նշանակված Խոսրով Բեկ Սուլթանովը անցավ կտրուկ գործողությունների:

Շուշին այդ տարիներին Անդրկովկասի ամենածաղկող քաղաքներից մեկն էր: Թբիլիսիից ու Բաքվից հետո իր մեծությամբ երրորդ քաղաքն էր, որտեղ բնակվում էին ավելի քան 23.000 հայեր, որը կազմում էր քաղաքի բնակչության մոտ 57տոկոս:

Գերակշիռ մեծամասնությամբ հայերով բնակեցված Արցախն իր ծաղկող բերդաքաղաքով խանգարում էր պանթյուրքիստական ծրագրերին։

Պատմական աղբյուրների վկայությամբ, Սուլթանբեկի հրամանով 1920-ի մարտին Շուշիի մահմեդական թաղամասի բնակիչներին տրամադրվել է 6 վագոն զենք ու զինամթերք, քաղաք է բերվել մոտ 15.000 զինվոր: Մարտի 22-ի լույս 23-ի գիշերը թուրք- թաթարական բանակն ու խուժանը հայերին զինաթափելու պատրվակով հարձակվեցին Շուշիի հայկական թաղամասերի վրա: Հայերի տները թալանելուց հետո, քաղաքն ամբողջությամբ կողոպտել, ավիրել ու այրել են:

Ահա թե ինչպես պատահեց, որ Արցախի բերդաքաղաքում Սովետի տարիներին գերակշիռ մեծամասնություն դարձան թուրք-թաթարներ, ադրբեջանցիներ՝ ցեղասպանության շնորհիվ։