Պարում ենք ներբողի տակ վալսի՝
Մտովի տրված մեր երազին,
Թվում է՝ պտույտում խելահեղ,
Մեր հետքերն ենք թողնում ավազին…

Եվ անգո տիրույթում անմեկին
Քո հևքն է շշնջում իմ ունկին.
Ամեն ինչ իրական է այնպե՜ս,
Խենթ սիրուց գինով է մեր հոգին…

Փարվում են ջրերը եզերքին,
Փաղաքուշ գգվանքով ծովի,
Այն ափին գորո՜վ կա մի մեղուշ,
Ու տաք են շուրթերը մովի...

Ալիքներն են սրբում հետքը մեր,
Ու ծովին պահ տալիս հավիտյան,
Այս գիշերն էլ կանցնի՜, կգնա՜.
Գիշերն այս, ու երազն իմ ունայն…
Ա. Տ.