Օխտը գոմշի կաշի հագավ,
Որ չպատռի իրեն զոռից,
Կանգնեց Օհան, ամպի նման
Գոռաց Սասմա սարի ծերից:

-Հեյ – հեյ, Դավիթ, որտեղ ես դու.
Հիշիր խաչը քո աջ թևի,
Սուրբ Տիրամոր անունը տուր,
Ուր դուրս արի լույսն արևի…

Ձենը գընաց դմբդմբալով‵
Դավթի ականջն ընկավ հորում.
-Հայ, հայ, - ասավ, - հորեղբայրս է,
Սասմա սարից ինձ է գոռում:

Ով Մարութա Աստվածածին,
Ով անմահ խաչ պատարագի,
Ձեզ եմ կանչել, - հասեք Դավթին...
Կանչեց, տեղից ելավ ոտքի,

Էնպես զարկեց ջաղաց քարին,
Քարը եղավ հազար կտոր,
Կտորները երկինք թռան,
Ու գնում են մինչև Էսօր: