Մի իմաստուն քայլում էր ճանապարհով, հիանում աշխարհի գեղեցկություններով և ուրախանում կյանքով: Հանկարծ անտանելի ծանր բեռան տակ կռացած մի դժբախտ մարդու տեսավ:
-Ինչո ՞ւ ես այդպիսի տառապանքի դատապարտում քեզ, - հարցրեց իմաստունը:
-Ես տառապում եմ իմ զավակների ու թոռների երջանկության համար, - պատասխանեց մարդը, - իմ պապի հայրն ամբողջ կյանքում տառապել է պապիս երջանկության համար, պապս տառապել է իմ հոր երջանկության համար, հայրս տառապել է իմ երջանկության համար, ես էլ իմ ամբողջ կյանքում տառապելու եմ, միայն թե իմ երեխաներն ու թոռները երջանիկ լինեն:
-Իսկ ձեր գերդաստանում գոնե մեկը երջանիկ եղե՞լ է, - հարցրեց իմաստունը:
-Ոչ, բայց իմ երեխաներն ու թոռերը երջանիկ կլինեն, - պատասխանեց դժբախտ մարդը:
- Անգրագետը չի կարող կարդալ սովորեցնել, իսկ խլուրդը չի կարող արծիվ դաստիաարակել, - ասաց իմաստունը: - Սովորիր նախ ինքդ երջանիկ լինել, այդ ժամանակ կհասկանաս, երեխաներիդ և թոռներիդ, ինչպես երջանիկ դարձնել:
«Դուք և աշխարհը»