Ինչ աշխարհ է, Խայամին էլ չմնաց,
Գինին պարպվեց թասերի մեջ զրնգուն,
Մեկն ինձ նման անհիշատակ, բայց գնաց
Անփառունակ իր մորմոքի հետ անտուն:
Փառաբանման մի հնչուն էր ու մի թաս,
Հուշերիս մեջ ձեռքս տարա գրիչին,
Գինին դարձավ բառախաղիս զուլալ մաս,
Ես հարբում եմ անագորույն ցավից այս:
Հնար չկա, խալխի նյութած դավերից
Մի օր պիտի մեռելի պես, բայց հարբեմ,
Սքանչելին, գուցե անհայտ կավերից
Ինձ արարի, սակայն ցավից չսարսեմ:
Գուցե ինձ տա մի անտեր շան կերպարանք,
Վայրահաչից այս քաղաքն էլ արթնանա,
Տուն-տեղ թողնեն, թողնեն անգամ ապարանք
Եւ քարկոծեն, որ ցավիս մեջ համրանամ…