Քույրը կանգնեց, սրբեց անձայն
Արտասուքը եղբոր աչքից
ՈՒ գուրգուրեց մի մոր նման,
Ես հիշեցի քրոջս ու ինձ...
Եբայրն հացի փշրանքն հանեց,
Տվեց քրոջն արտասվալից,
Քույրը ինչ- որ հույս թոթովեց,
Ես հիշեցի քրոջս ու ինձ...
ՈՒ լուռ կորան չար մշուշում
Իմ վշտի հուշ այն քաղաքի,
Նրանք իմ որբ անցյալն էին,
Ես՝ ապագան նրանց ոսկի...
Հ. Շիրազ