ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ
ՄԻՆՈՐ, ՄԻՆՈՐ
Սրանք բոլորը դատարկ թղթեր են:
Ուզո՞ւմ ես, պատմեմ քեզ իմ մասին: Այսպես ուրեմն.
Առավոտ է ... Մեռելներն արթնացել են, իսկ ապրողները քնած են դեռ:
Երևան: Կինո Մոսկվա; Առավոտ կանուխ: Սրտխառնոց։
Գլխացավ - գլխապտուտ: Երեկ մահացած սեր։
Լուսինե՛:
Հիսուն գրամ օղի - պարտքո՛վ իհարկե։
Հիսուն գրամ արցունք - պարտքո՛վ իհարկե:
Հիսուն գրամ ոչնչություն - իհարկե՛։
Օրը մթնում է սրճարանում:
Ես վախենում եմ իմ ստվերից:
Սրանք բոլորը վերնագրեր են։ Ափսոս ընթերցողը մեռած է։
1995 մարտ՝ կախարդների ամիս
ԱՍՏՂԵՐԸ ՊԱԿԱՍԵՑԻՆ
Քամիների նման անցան,
Քամիների նման - երազային -
Անցան, որպես մտքերն այն ցիրուցան,
Անուրջները, որոնք մի օր կային:
Անցան օրերն ու ժամերը դատարկ,
Անցան մահեր ու ծնունդներ հասուն,
Եվ մի մատուռ մնաց մթնած երկնքի տակ.
Մի հիշատակ՝ անհիշատակ ու անխոստում:
Իսկ հուշերը դեռ ապրում են դատարկ փոսում,
Մանուկներ են թռչում երկինք՝ ոտներին թագ.
Ցուրտ, կատակ էր Տեր Աստըծո ամեն խոստոիմ,
Եվ անխոստում խորհուրդ էր այն և անապատ:
Ու՝ մնաց մեծ, ու՝ մնաց մեծ սառցե մի պատ,
Մանուկների ոտքերի տակ՝ սառցե գամեր,
Եվ մնացինք ճանապարհին մենք՝ հուսահատ,
Մեր կրծքի տակ՝ հանգած - հանգած արեգակներ:
Եվ հասկացանք. կյանքում մտքում, ինչ էլ որ տանք,
Զուր, իզուր է, և զուր, իզուր շունչ տվեցինք,
Եվ անիմաստ դարձան կյանքում սեր, կիրք ու կյանք,
Եվ աստղերը երկնքի մեջ պակասեցին;
ԵՐԵՎԱՆՅԱՆ ՕՐԵՐ: ՇՈՂԱԿԱԹ:
ԾՐԱՐՈՒՄ ՈՒՂԱՐԿՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ:
Երևանյան այս օրերը վերջ կունենան,
Եվ կմնա թատերաբեմ լքյալ հուշի:
Հրաժեշտի սեղանապետ կնախընտրենք -
Մեր կարոտը կամ հարբեցող մի ապուշի:
Եվ ուրիշի համար լակած թախիծը մեր
Կթավալվի փողոցներում, կծավալվի,
Եվ կհալվի - սենտիմենտալ կյանքին ընտել,
Եվ հետքերը մեր՝ կիրակին դանդաղ կավլի:
Ցախավելից պոկված շիվեր - տրտունջներ սուտ՝
Քամուն տվինք: ՄԵՐ ՕՐԵՐԸ տարավ քամին;
Հարբեցողի համբավն էր մեզ հավատամուտ.
Եվ՝ թողություն՝ միայն հուշը ավարտ ժամի:
Հիմի, գիտե՛ս, իմ նախընտրյալ, սուտ են, քամի՛,
Հավատապատ պուրակները անկողնակաթ.
Բաժան - բաժան ու տկլոր ենք ու մերկ՝ հիմի՛,
Ցախավելից պոկված հուշի նման վհատ:
Իսկ դո՛ւ, ԽԵ՜ՆԹՍ, դեռ հիշում ես - ԿՅԱ՜ՆՔ, ԿԻՐԱԿԻ՛,
Երևանյան թախիծ, սիրո «հանգած լապտեր»
Որպես աղոթք տանուլ տված նպատակի, -
ԷԽ, ԱՍՈՒՄ ես, ԷԽ ՍԻՓԱՆՕ, լակած ախպեր:
Երազում ենք նորից, դարձյալ, երկա՜ր ու ձիգ,
Մինչ մեռնում է մատռվակն այն գինեհուշի.
ՉՀԱՍԿԱՑԱՆՔ. մեր կյանքը ում վստահեցինք.
Բարի Աստծո՞ւն, թե անաստված մի ապուշի:
ՀՈԳԵՀԱՆԳԻՍՏ
Արթնանում է մենությունս, դառնում է ժամ:
Լռության մեջ անքնության անհամ ժամեր:
Կեղծ են դառնում անունները նվիրական,
Տեսիլներն ու երազները դառնում են թեր:
Շփոթում ենք մենք մեզ ու քեզ և ուրիշին
ՈՒ դառնում ենք սապատավոր դեղձանիկներ,
ՈՒ թքում է լռությունն իմ տատմոր փեշին,
Փշրվում է ողնաշարն ու թախիծն իմ ծեր:
Բարի գիշեր իմ չտեսած հարազատին,
Բարի գիշեր, անծանոթ իմ թշվառական.
Շփոթեցինք մենք իրարու՝ ժամում հետին,
Իսկ առաջին օրը սուտ էր, և ժամն՝ անհամ:
Բարի գիշեր իմ չտեսած քո աչքերին,
Բարի գիշեր, իմ նախընտրյալ, իմ անտեղյակ.
Ես մի մոտիկ տեղ եմ գտել իմ շիրիմին.
Թող քեզ լինի կյանքում ամեն, ամեն դղյակ:
Բարի գիշեր: Կհանդիպենք կյանքում վերին,
Բարի գիշեր, կհանդիպենք ոսկում աշնան,
Կթափառենք ու կհարբենք վերերկրային
Փողոցներում, և ոչ առջևն ամեն մի շան...
Ու կմնա խոր-խավարում քաղաքն էս չար՝
Եվ դավաճան կաթի գինը ինչ-որ կնոջ
Քեզ մահու ժամ կնվիրի մտերմաբար՝
Քամուն տալով խոստովանանքն ու կյանքդ ողջ:
Բայց, ի վերջո, կհանդիպե՞նք. ի՞նչ իմանամ.
Վերադարձ չէ, արդյոք, մահվան գալուստը մեր,
Երբ երկատվում-վերջանում է օրը անհամ՝
Կուլ տալով կոր եղելության այնքան ձևեր:
Էխ, ինչևէ. բարի գիշեր քո աչքերին,
Քո մատներին, դու իմ անմիտ, իմ անտեղյակ.
Ես մի մոտիկ տեղ եմ գտել իմ շիրիմին.
Թող քեզ մնա կյանքում ամեն, ամեն դղյակ:
