Ես ոչինչ չունեմ աշխարհից բացի,
Աստված ինձ հետ է խորաթա անում,
Երբ ակնախեցու կաթիլով լացի
Իմ չեկած հոգուց պատճեն է հանում։

Տարբերությունը զրոյից այլ է,
Պիղծ ու սրբերն են ունկերը սրում,
Սքանչելուց աջ ով կա՝ զմայլ է,
Ինձ նման զոհի մարդիկ չեն սիրում։

Արհամարհում են տարիքիս պահով,
Ինչ է, թե բեռ եմ ակամա դարձել,
Օրերս եմ ձգում, այս դեպքում վախով,
Մեռնելուց հետո ինձ էլ չեն հերձել։

Շնացող մի կին ինձ երեկ ասաց,
Քո տաղերով եմ այս կյանքս ապրել,
Առառավելն, երբեմն հարբած,
Կավս հունցել են, թե չեմ պարապել։

Ի վերջո, ո՞վ է ցավոտ հարվածում,
Նա՞, ով տրվում է քնարի լարին,
Թե՞ ով իր ներսի մութն է հալածում
Անսովոր ցոլքի տոնահանդեսին։