Պատանի էի, երբ ձեզ մոտ եկա,
Նոր կյանքի ճամփին ունեի իղձեր,
Իմ հոգու խորքում, այնքան հավատ կար,
Որ անտեսեցի արատները ձեր:

Խառնվեցի ձեզ հետ, ձեր սառն բարքին`
Ինչպես կրակը անշունչ սառույցին,
Ջերմությունը իմ ես ձեզ տվեցի,
Դուք հազիվ միայն` դժգոհ թշշացիք:

Ու երբ մարեցի, չմանաց կրակ,
Սառն ածուխը ու"մ էր հարկավոր,
Դուք վեր բարձրացաք թեթև ու ճերմակ,
Իսկ ես մրոտված, սև, արատավոր:

Իրարից արդեն շատ ենք
հեռացել,
Մեր ճամփաները չեն հատվի երբեք,
Ձեր արարքներից որ չեմ նեղացել,
Իմ ասածնից դուք էլ մի նեղվեք:

9.04.2014 թ.