Աշակերտները ասմունքում էին ոգևորված, բանաստեղծական ելևէջներով թրթռուն արտահայտչականությամբ: Թափանցել թումանյանական պարզ ու համամարդկային ներաշխարհը, քայլել տերյանական ոգեշունչ ու դառնաթախիծ արահետներով, լսել չարենցյան հրացայտ ու բոցեղեն խոսքեր, Իսահակյանի հետ խորհել ու խոսել, Վարուժանի հետ ըմբոստանալ ... հեշտ է ասված: Ստեղծվել էր հուզիչ միջավայր, ուր թևածում էր իմաստնությունը: Իբրև վերջաբան ավելացնենք . «Ամենավայրի հովատակներից ստացվում են լավագույն ձիեր, միայն թե ինչպես հարկն է պետք է նրանց դաստիարակել և վարժեցնել»: |