Մինչ օրս բոլոր անկեղծ, իսկական ընդդիմադիրների համար կյանքի իմաստը, որոշակի առումով, իրանից մի ինչ որ բան ներկայացնող անձանց՝ Լևոնի, Ռոբի ու Սերժի դեմ ուղղված քննադատական, կամ ցանկացած տեսակի պայքարն էր: Էսօր էս փթիր, մտածված հիստերիկին քննադատել անգամ չի կարելի: Չի կարելի ոչ թե էն պատճառով, որ արգելվածա ամբոխային կարծիքի ուժով, այլ նրա համար, քանի որ ինքը ժամանակավոր լակոտա ու բացի էդ էլ ինքը գաղափարական ու կառավարական ոլորտում կատարյալ ու կլոր զրոյա ու իրանից ոչինչ չի ներկայացնում: Սա պետական գործիչ չի: Սա սովորական կիսագրագետ գեղցիյա:

Սրա գալուստը մյուս կողմից պետքա ընդամենը դիտարկել նաև որպես ամբոխի վրա իրականացվող յուրօրինակ էքսպերիմենտ, ճիշտ ընենց մի էքսպերիմենտ, որը իրականացնում են մինչ օրս գիտնականները սովորական առնետների վրա: Տխուրա, ցավալիյա, բայց՝ փաստա: Էքսպերիմենտալ կարգով ստացվեց Նիկոլ կոչված ՄՏԱԾՎԱԾ հիստերիկից անմտածված հիստերիկ ամբոխ: Հաջողվեց Նիկոլին նստացնել ամբոխի գլխին ու նույն ամբոխով էսօր ու հենց հիմա հաշվեհարդարա տեսնվում այլակարծության ու առողջ քննադատական մտքի դեմ: Կարելիյա ծափահարել Սերժին մտահղացման պարզության ու հանճարեղության համար:

Այսուհետ իրան հարգող իսկական ընդդիմադիրը չի կարա սրան լուրջ հակառակորդ ընկալի զուտ սրա գաղափարական ոչնչության պատճառով: Ճիշտա, Էս ոչնչությունը կարա մենակ մարդկանց փագել տա, արհեստական գորձեր սարքի վրեքը ու ամբոխին խաբի դրանով, բայց ավելին անել սա ունակ չի, հետևաբար սա հակառակորդ կամ կյանքի իմաստ չի կարա ըլնի և ոչ մի նորմալ ու անկեղծ ընդդիմադրի համար: Սրան նույնիսկ հայհոյել չի կարելի: Գործակատարին հայհոյելը իմաստ չունի: Ճիշտ ընենց, ոնց որ իմաստ չունի դահիճին հայհոյել, ով ընդամենը կատարումա իրանից վերև գտնվող ատյանի որոշումները: Սա սովորական դահիճա մի տարբերությամբ, որ օգտվումա հրապարակային ելույթներ ունենալու իրավունքից: