Դու ես, որ հիշում ես ինձ, դու ես, որ հույսը չես մարում իմ` քո մեջ: Դու ես, որ ստիպում ես զգալ մարդուն տրված ամենատիեզերական զգացմունքներից մեկը` սերը: Լռում եմ, բայց իմացիր, որ դու ես իմ աշխարհին ջերմացնող միակ արևն: Ու դու ես, առանց որի խավարա աշխարհս: Իմ երջանկությունը դու ես.. Քո վրայից իմ երջանկության հոտն է բուրում, ես երջանիկ եմ քեզնով ու քեզ հետ: Իմ երջանկություն, իմ արև, իմ աշխարհը ջերմացնող, իմ իմաստ: Կարոտել եմ քեզ... Բայց ես գիտեմ, քիչ մնաց, շատ քիչ` մեր հանդիպմանը: Կտեսնեմ, կգրկեմ քեզ, կզգամ հոտդ, ու կհասկանամ, որ մենակ չեմ: Կբռնեմ քո ձեռքերը, ես շատ եմ սիրում իրենց, իրենք միշտ սառն են և միշտ տաքացնելու կարիք ունեն: Մենք ինչպես միշտ կքայլենք ու ամբողջ ճանապարհին կծիծաղենք, հետո մի պահ լրջանալով կասես, որ շատ ես սիրում ինձ, իսկ ես երկար բառերի փոխարեն կգրկեմ քեզ և վերջ: Հիշու՞մ ես մեր ընդհանուր երազանքը, իրա աչքերը քոնն էր, ժպիտը` իմը: Իմ արևոտ էջ... Սիրում եմ .. շատ... Ուզում եմ ամբողջ կյանքս անցկացնել քեզ հետ ու մի վարկյան չզղջալ դրա համար: Գիտեմ` քիչ մնաց, շատ քիչ, կգաս.. Կգաս ու ամեն ինչ կլինի իդեալական մեր մեջ` սերս: Սիրում եմ, շատ եմ սիրում, այնքան շատ, որ ուզում եմ ամբողջ աշխարհին գոռալ ու ասել, որ իմն ես, միայն իմը ու որ քեզ երբեք ուրիշին չեմ տա: Սիրում եմ քեզ, մի նեղացի ինձանից իմ: Մեղավոր ես, որ ես երջանիկ եմ ու եղել եմ երջանիկ: Սպասում եմ, արի, արի, որ գրկեմ քեզ, ուժեղ: Բաց չթողնեմ քեզ: Զգամ, որ իմն ես: Արի... Դու ուզեցիր, որ ես քեզ թողնեմ ու գնամ, Բայց և քոնը լինեմ: Արցունքիդ մեջ մնամ: Քեզ ուրիշին տվիր և չուզեցիր անգամ, որ ես իմը լինեմ: Դու սիրեցիր ինձ այնպես, ինչպես ես քեզ կսիրեմ: Դու իմ արևը դառար: (Համո Սահյան) |