Հանեմ ճամպրուկից մեր հայոց գինին
Ու Որոտանի ափին նստելու
Փափուկ կանաչոտ ես որոնեմ:
Նստելու համար, ի՞նչ կանաչ, ինչ բան.
Այստեղ նստում են վայրի ժայռերի
Կնճռոտ փեշերին.
Վերևից իջած, հրաշք-բնակերտ
Մյուս փեշը քեզ դառնում է սեղան:
Երբ արծվի կաթից հարբում ես արդեն,
Նոր հասկանում ես, որ սա խնջույք չէ:
Սա Սյունիքի հետ քո հանդիպումն է՝
Իշխանասարի սեգ արծիվների Ճախրանքի ներքո,
Շաքիի փրփուր ցալքունների տակ:
Սա ՈԻրցաձորի հրաշք կտավն է՝
Սարյանոտ, կանաչ, կապույտ-ծիածան:
Սա Հացավանի թոնիրի բույրն է,
Սա Լոր գյուղի Արծիվի տունն է
Ու եկեղեցին՝ լքված ու դատարկ:
Սա քո և իմ հայրական տունն է,
Մեր սիրո բույնն է:
Հրաշք երկիր է, հայկական աշխարհ:
Սա նախնիների արյուն-քրտինքով
Դալարած ժայռն է:
Սա դաշնակների մահ ու արյունով
Փրկված աշխարհն է:
Սա փոքրիկ երկրի Հոգևոր սյունն է:
Երկնքից կախված վայրի ժայռերի՝
Էրգիրին թիկունք հզոր պարիսպն է,
Թագավորանիստը՛ն է,
Աստծուց օրհնված, բար ու բարիքի
Հարսանքանիստը՛ն է...

Նաիրա Նասիբյան
ամառ, Սյունիք