Հանեմ ճամպրուկից մեր հայոց գինին Ու Որոտանի ափին նստելու Փափուկ կանաչոտ ես որոնեմ: Նստելու համար, ի՞նչ կանաչ, ինչ բան. Այստեղ նստում են վայրի ժայռերի Կնճռոտ փեշերին. Վերևից իջած, հրաշք-բնակերտ Մյուս փեշը քեզ դառնում է սեղան: Երբ արծվի կաթից հարբում ես արդեն, Նոր հասկանում ես, որ սա խնջույք չէ: Սա Սյունիքի հետ քո հանդիպումն է՝ Իշխանասարի սեգ արծիվների Ճախրանքի ներքո, Շաքիի փրփուր ցալքունների տակ: Սա ՈԻրցաձորի հրաշք կտավն է՝ Սարյանոտ, կանաչ, կապույտ-ծիածան: Սա Հացավանի թոնիրի բույրն է, Սա Լոր գյուղի Արծիվի տունն է Ու եկեղեցին՝ լքված ու դատարկ: Սա քո և իմ հայրական տունն է, Մեր սիրո բույնն է: Հրաշք երկիր է, հայկական աշխարհ: Սա նախնիների արյուն-քրտինքով Դալարած ժայռն է: Սա դաշնակների մահ ու արյունով Փրկված աշխարհն է: Սա փոքրիկ երկրի Հոգևոր սյունն է: Երկնքից կախված վայրի ժայռերի՝ Էրգիրին թիկունք հզոր պարիսպն է, Թագավորանիստը՛ն է, Աստծուց օրհնված, բար ու բարիքի Հարսանքանիստը՛ն է... Նաիրա Նասիբյան ամառ, Սյունիք |