Անցյալի հուշերում թողած հետքերդ պարզվեցին ու արևից դեղին դարձան: ՈՒ տեսա քեզ արևի անգույն ցոլքերում: Դու էիր: Կանաչ խոտերին քո կանաչ ոտնահետքերն էին նշմարվում, դու էիր: Քեզ գտա ծովի ավազի մանր կույտերում: Քո ստվերն էր: Դու պարզել էիր ձեռքերդ արևին ու նրանից չգիտես ինչու ջերմություն էիր ուզում՝ չիմանալով, որ արևը հենց քո մեջ է: Քո մասին առասպելներ ու լեգենդներ կան հյուսված բանաստեղծի նոթատետրում: Քո մասին նույնիսկ գիշերվա երկնային բնակիչներն են խոսում: Դու անցյալում ես թողել քո այսօրվա ոտնահետքերը, այսօրվա անձրևին քո ջերմությունն է ամբողջ երկնքում, ու ոչ ոք չի զգում անձրևը, ու չի մրսում: Անտառում վայրի թռչունները քո մասին երգ են հորինել. դու ես նրանց ոգեշնչել:
Իմ կորած, իմ մոլորված արև: Գիշերային լուսատուները քեզ ընկեր դարձած, թողեցին իրենց ոտնահետքերն ամբողջ երկնքում, դուք դարձաք միասնական, դուք չեք վիճում: Դու կեսօր էիր, հիմա էլ գիշեր դարձար: Դու միայն անապատում ջերմություն չես սփռում, այլ նաև ծովի ավազներին ու կանաչ խոտերին. ես զգում եմ կանաչների տաք գոլորշին:
Իմ արև, վառվում ես նույնիսկ փակ բանտերում, որտեղից երբեք բանաստեղծի լեգենդներն ու պատմվածքները քո մասին դուրս չեն գալիս, ու ոչ քո երբեք չի կարդացել քո մասին, իմ արև...