Պոեզիայի ժամ էր Արտենիի թիվ 1 միջնակարգ դպրոցում: Այն նվիրված էր բանաստեղծ Համո Սահյանին: Սահյանական քարափներին, քարե ժպիտներին, հորդահոս ջրվեժներին, առվույտի կապույտ ծաղիկներին, մասրենու փշոտ քնքշանքին, գունեղ ծիածաններին հյուր էին Արտենիի միջնակարգ դպրոցի բարձր դասարանների աշակերտները: Սահյանի` բնաշխարհի գույներով հարուստ բանաստեղծությունների միջոցով խաղաղ «զրուցում են» աշակերտները անզուգական բնաշխարհի, բնությունից պարգև ստացած «ինքնության պատվի ու թանկության» , քարե արցունքների, հյուրընկալ քարափների, արծվաբույն լեռների, անջնջելի սիրո, հայերեն հերկերի ու երգերի, երկնի լազուրի անվերջանալի ճախրանքների մասին: Այդ զրույցը ինքնաբուխ էր, արտահայտիչ ու հուզառատ: Դրանք գեղանկարչական հմայք ունեն ու հագեցնում են ընթերցողի հոգին մարդկային բոլոր զգացողություններով, հույզերով ու ապրումներով և հնչում է հորդորը . «Ինձ բացակա չդնեք …» Ունկնդրեցին նաև Սահյանի տեքստերով գրված երգեր, դիտեցին վավերագրական ֆիլմ: Բոլոր ներկաները տպավորված էին: |