Մեկից կտրեցին, որ ինձ տան, Իմ փայը շատացավ մտքիս մեջ, Կորանք․․․ Խորա-մանկության ծաղր է այս կյանքը, Պզտիկությունս է անչարահնար Կշռոցս բեկում, Իմ ժամանակն է ինձնից դատարկվում Եվ դառնությունը թափվում է մեկեն, Պարպվելուց հետո մի ցավը քիչ է, Մի տաղը ի՞նչ է, Թե ճոճքի վրա Մեկից հետո ես երկրորդին թվում։ Էս ինչ անտաղանդ ու մանր ես թվում․․․Արմեն։ |