Բոլոր հեքիաթներն այստեղ ավարտվում են: Կյանքը մի ակնթարթ է, ուր դու լուռ ես: Դու լռում ես, երբ կյանքն է խոսում: Այդ ակնթարթի մեջ, սակայն ամեն ինչ կա, բացի ոչնչից: Մի օր այդ ակնթարթում դու կհասկանաս, որ էլ ազատ չես, ազատությունը մինչև այստեղ է, ամբողջ անցածն ազատություն էր ու մի ակնթարթ, ներկան թռչում է, իսկ ապագան միայն մեր գիտակցության մեջ է անսահման: Իրականում ապագան հենց ներկան է, որտեղ հեքիաթն ավարտվում է, երևի մի օր զղջաս քո ստեղծած հեքիաթի համար, հիմա դեռ չես զգում: Դու փոխեցիր ինձ քո լռությամբ: Մի օր կզգաս, որ լռություն է ամբողջ կյանքդ ուր կա ամեն ինչ բացի ոչնչից, իսկ ակնթարթը անսահման է քո հեքիաթում: Դու նորից լուռ ես գիշերվա խավարի նման: